Feest!

Sinds enkele uren geleden is Nepal een republiek!

Relaxen

Voor ik het wist zijn er bijna 10 dagen voorbijgevlogen, zonder dat ik echt iets gedaan heb. Voor de eerste keer heb ik een plaats gevonden waar ik totaal kon relaxen zonder me te vervelen. Pokhara is een stadje aan de voet van een reuzachtige bergketen en is het vertrekpunt voor vele trekkers. De stad oogt op vele plaatsen landelijker dan Berlaar 50 jaar geleden en is gelegen aan een schitterend meer.

In tegenstelling tot India is Nepal amper vervuild, en de lucht ruikt heerlijk, vers en gezond. De landschappen zijn verbluffend en de inwoners zijn (voor zover ik weet) de vriendelijkste mensen op aarde. Het is een verademing om terug vertrouwen te kunnen stellen in de mensen. Toch is mijn vertrouwen in India vaak zo zwaar geschonden dat ik tov bijna iedereen een licht wantrouwen koester, tot ik hen beter leer kennen. Het is jammer, want dat maakt de nieuwe contacten dikwijls wat minder aangenaam als hiervoor.

Ik vreesde dat ik na de 2de keer hospitaal (en dus antibiotica) snel weer ziek zou worden. Om mijn lichaam wat aan te sterken ben ik meditatielessen gaan volgen en ben ik veel meer op mijn voeding aan 't letten, wat me beiden goed helpt! Aan lekker en gezond eten komt ik hier niet tekort. In tegenstelling tot India wordt de heilige koe hier wel naar hartelust gegeten, en dus was het heerlijk om na 2 maanden nog eens een beefsteak op mijn bord te zien liggen.

Na een tijdje relaxen, begin ik toch stilaan terug zin te krijgen om nieuwe plaatsen te ontdekken. Morgen of overmorgen begin ik dan ook aan een trektocht van zo'n 10 dagen.

Groetjes

(de internetconnectie in Nepal is zo slecht dat het helaas onmogelijk is foto's te uploaden)

City of Shiva

Varanasi, een van de oudste steden ter wereld, is de indrukwekkendste plaats die ik tot hier toe al bezocht heb. De meest heilige stad van India is gelegen aan de Ganges, die al even vervuild is als de andere Indische waterlopen. Dit houdt de Indiërs echter niet tegen dagelijks hun zonden hierin weg te komen wassen.

Wandelen langs de ghats van Varanasi (de trappen aan de oevers van de Ganges) is een zeer bijzondere ervaring. Op deze ghats zie je echt de zotste dingen... De Indiërs komen er hun buffels wassen terwijl ze ook zelf een heilige duik nemen, op de trappen wordt gemeditteerd en aan yoga gedaan, sadu's (in grote aantallen aanwezig) roken de hele dag door chillums (pijpjes met hasj of ganga), ayurvedische massages worden ter plaatse gegeven, er wordt geschaakt en jongeren spelen cricket (de razendpopulaire natione sport), felgekleurde kleren worden gewassen en liggen overal te drogen, ook koeiemest wordt hier te drogen gelegd (wordt gebruikt als brandstof), overal zijn er kleine kraampjes, en zoveel meer... Ook is er elke avond 'puja', een indrukwekkend ritueel om de Ganges te eren. Deze kleurrijke ceremonie vol gezang, trommels en bellen lokt dagelijks een grote massa mensen. Het is uniek om dit bij te wonen.

Het meest bijzondere is wel het 'heilige vuur', dat als duizende jaren lang wordt aangehouden. Dit is niet zomaar een gezellig kampvuurtje, maar een vuur waar elke dag honderden lijken in as verdwijnen. Vele Indiërs trekken op hun oude dagen naar Varanasi om hier te sterven. Hier verbrand worden is namelijk zeer gunstig voor het volgend leven. Deze 'burning ghat' is ook voor toeristen openbaar te bezichtigen, maar uit respect mogen er geen foto's getrokken worden, tenzij er roepies aan te pas komen natuurlijk. Benares, het oude deel van de stad, is een doolhof van kleine straatjes, waar zelfs de Indiërs soms zelf in verdwalen. Mijn guesthouse was vlakbij de burning ghat, waardoor ik altijd een gids had om mijn weg terug te vinden. 'Follow the body.' Non-stop werden er lijken naar de burning ghat gedragen, met een kleurrijke, lawaaierige stoet erachter.

Overal in India is drugs, voornamelijk hasj, marijuana en opium, zeer populair. In Varanasi was dit (mede dankzij de sadu's) echt wel razendpopulair. Om de 10 meter (letterlijk) werd ik aangesproken... 'Hi friend, you want some hasj? marijuana? opium? lsd? brown sugar(!)? cocaine?' Echt alles hadden deze jongens in huis. Dit werd, zoals in elke grote stad, heel opdringerig gevraagd. Soms irriteer ik me eraan, maar zolang de Indiers zelf blijven lachen, kan ik er meestal zelf ook wel om lachen.

Extreem veel koeien (nog meer dan in andere steden) maken Varanasi onveilig, en wel degelijk 'onveilig'. Zoals wel vaker voorvalt was ik hevig aan het discussieren over de prijs van de rikshaw rit. Plots trok de rikshaw-driver me razendsnel naar zich toe, waarna er een stier vlak achter mijn rug voorbijliep. 'Sometimes the cows get angry', lachte de rikshaw-driver. En er werd meteen voortgediscussieerd.

Graag had ik nog wat langer in deze magische stad verbleven, maar de hitte en de bacteriën stonden het niet toe. De temperaturen liepen op tot meer dan 45 graden, waardoor zowat de helft van de toeristen ziek werd. Ook ik belande voor de 2de keer in het ziekenhuis (met dezelfde ziekte als hiervoor).

De drukte, de hitte en de ziekte joegen me de bergen in, waardoor ik me nu in Nepal bevind. Niet dat er in India geen bergen te vinden zijn, maar Nepal is dichter gelegen bij Varanasi, en van hieruit ga ik dan (normaalgezien) naar de Himalayas van noord India. Ik ben toch enorm blij dat ik de keuze gemaakt heb ook Nepal te bezoeken, want dit land is een paradijs op aarde. Maar hierover zal ik later meer (kunnen) vertellen.

Namaste

Bacteriën rond het wereldwonder

Natuurlijk zijn 'slechte' momenten noodzakelijk om de 'goede' momenten mogelijk te maken en zo het leven in evenwicht te brengen. Zonder oorlog geen vrede, zonder zwart geen wit. Toch hoop ik dat ik momenten als deze niet meer moet doorstaan tijdens deze reis. Deze keer waren het niet de mensen die zich tegen mij keerden, maar de bacteriën die zich massaal verenigd hadden in mijn lichaam en zo de vreselijkste uren van mijn leven veroorzaakten.

Zoals gewoonlijk werd ik ook bij aankomst in Agra ziek. Niks nieuws, ik ben hier namelijk al bijna non-stop ziek geweest, maar het is dragelijk. Dat was niet het geval de nacht van 5 dagen geleden. Ik rende 'letterlijk' om de 2 minuten naar het toilet, afwisselend met heel pijnlijk te moeten braken, een blijvende ziekelijke misselijkheid en een vurige buikpijn. Constant balanceerde ik op het randje van flauwvallen, maar ik sloeg er toch in rond 4 uur een hospitaal te bereiken. Dit was helaas eerder een middeleeuwse stal, met een dokter die liever ging slapen dan aandacht te besteden aan mijn ziekte. Ik besloot terug te gaan en eigen medicatie in te nemen. Het werd alleen maar erger en 2 uur later braakte ik bloed met verdachte zwarte brokken, waarna er een heel vreemd gevoel door mijn lichaam stroomde. Wankelend ben ik dan gelukkig in een deftig ziekenhuis terechtgekomen, waar ze vriendelijk waren en me meteen serieus namen. Na me grondig te onderzoeken kwam ik te weten dat het aantal bacteriën in mijn lichaam extreem hoog was en dat ik enkele dagen in behandeling moest blijven, wat ik natuurlijk wel verwacht had. Ik recupereerde zeer snel, en na 4 dagen ben ik terug op de been.

Laten we positief blijven. Ik heb er weer een ervaring bij, heb 4 dagen lekker, gratis en gezond gegeten en heb nog nooit beter geslapen als deze 3 nachten in dit heerlijke ziekenhuisbed!

Agra is een vieze, gore stinkstad waar de bacteriën nog meer in de lucht hangen dan in de meeste andere Indische steden. Moest de Taj Mahal gevoelens hebben, was hij reeds gestorven van verdriet. Gevoelens of niet, door de extreme luchtvervuiling wordt dit wereldwonder ook effectief aangetast! Maar gelukkig is daar nog niet veel van te merken.
Door de enorme toeristenstroom is de meerderheid van de inwoners van Agra ondragelijk opdringerig en vals. Vanavond verlaat ik, godzijdank, dit oord, om een kijkje te gaan nemen in Varanasi, de meest heilige stad van India.


Hier een plaatje van 2 wereldwonderen die elkaar ontmoeten.