Weekje wennen

Na 12 uur schudden, botsen en knotsen kwam ik deze nacht, nog steeds knikkebollend, aan in Madurai. Onze buschauffeur was een ware meester in het geliefde spel 'wie toetert er het meest'. Met zijn zware bustoeter versloeg hij iedereen. Door nog meer, nog harder en nog langer te toeteren was hij de kampioen van de weg. In mensen ontwijken was hij helaas niet zo'n held. Ergens halverwege de rit reed hij aan hoge snelheid een fietser aan. Iedereen zag hem tegen de grond smakken en we keken geschrokken naar achter. Was hij dood of gewond? Het was niet de zorg van een eenvoudige buschauffeur. Even vertragen en snel weer doorrijden. Enkele kilometers verder werd de bus tegengehouden. Enkele kwade dorpsgenoten van de ex-fietser deelden mee dat de man enkel gewond was. Hij had voor zover men wist alleen een gebroken arm. Bij het vernemen van dit nieuws stapte de chauffeur snel weer in en vertrok, ondanks het naroepen van de dorpsbewoners.

Na een weekje wennen in Mahabalipuram is het ongeloof en de cultuurshock verdwenen. Ik val uiteraard nog wel constant van de ene verbazing in de andere. Wat me soms al wel enorm heeft geirriteerd is hun afzetterij. Extremere geldwolven ben ik nooit eerder tegengekomen. Ook de concurentie onderling is enorm. Deze geldobsessie gaat echter niet samen met vijandigheid en egoisme, zoals in het westen. Wel gaat dit samen met een welgemeende vriendelijkheid, gastvrijheid en verdraagzaamheid die ik evenzeer nooit eerder heb ervaren.
Deze 2 uitersten brengen alweer een dubbel gevoel bij me te teweeg. Het samenlopen van deze extremen is voor een westerling zeer moeilijk te vatten.

Mahabalipuram is een zeer aangenaam dorpje, gelegen aan de 'east-coast', rondom de 1500 jaar oude Pallava tempels. Overal is nog steeds het geluid van het kappen in steen te horen. Praktisch iedereen is hier beeldhouwer van beroep. 'No making sculptures, go live somewhere else', vertelde mijn goede vriend Rajaram in zijn beste engels. Rajaram heeft me een professionele rondleiding gegeven bij de oude ruines, liet me de beste plekjes van het dorp zien en nam me op een dag ook mee (met het brommertje) naar een hindoetempel (op de top van een heuvel) waar normaal enkel hindoes binnenkomen.
Bij vele dorpsbewoners ben ik thuis uitgenodigd geweest en ook trok ik enkele dagen op met enkele andere trekkers van Europa. Ook ben ik eens een bezoekje gaan brengen aan een children home. Kinderen van overleden ouders, straatkinderen of vondelingen vonden hier hun thuis. Het waren de liefste en braafste kinderen die ik ooit gezien heb. Een fotosessie vonden ze fantastisch. De baas was ook zeer vriendelijk, maar iets aan zijn houding deed sterk vermoeden dat het geld dat hij ontvangt voor de home voor een groot deel in eigen zak verdwijnt. De 20 kinderen eten, spelen en slapen in een kamer die niet groter is dan mijn slaapkamer. Maar ze gingen naar school en zagen er heel gelukkig uit.

De sfeer in het dorpje was uiteraard sterk beinvloed door de ligging aan de oceaan. Tijdens het ontbijt naar dolfijnen kijken was fantastisch. Enkele jaren geleden was de ligging aan zee niet zo'n pluspunt. Mensen hebben het nog steeds vaak over de tsunami van 2004. Het dorp is gelukkig snel hersteld geraakt.

Hier zijn enkele foto's van Mahabalipuram (zonsondergang aan de ruines, zonsopgang aan de kust, lachende kinderen, rajaram en ik tijdens de tocht naar de tempel, een heilige in de tempel,...)

Nikon D70

Alleen reizen betekent in feite het tegenovergestelde. Ik ben nooit alleen. Door 'alleen' te reizen sta ik open voor iedereen en alles, waardoor ik constant nieuwe mensen ontmoet van alle lagen van de maatschappij. Ik heb me nog nooit zo vergezeld gevoeld. Iedereen is bereid je te helpen, te praten en helaas ook geld uit de westerling te sleuren. Ik ben de laatste dagen abnormaal veel afgeript geweest. Weliswaar mijn eigen fout. Gelukkig leert elk mens uit zijn fouten.

Overal waar ik kom ben ik zowat het middelpunt van de belangstelling. Iedereen lacht, kijkt me zeer vreemd aan of begint tegen me te praten en loopt een eindje mee. Een westerling blijft een bizar en lachwekkend wezen.

Gisteren 'durfde' ik voor het eerst mijn prachtige Nikon D70 bovenhalen in de straten van Chennai. De reacties waren zeer uiteenlopend. Velen waren vereerd om op de foto te staan en waren me zeer dankbaar. De dalits (onaantastbaren, lager dan de laagste klasse) vormen de meerderheid van de bevolking en keken dan ook vaak heel onbegrijpend en soms kwaad wanneer ik fotografeerde. Zij leven in de goorste vuiligheid die je je kan inbeelden, en ik heb me dan ook maar zelden zo diep geschaamd als na een kwade reactie van een van hen. Ik voelde me even smerig als de troep waar zij dag en nacht in doorbrengen. Met de prijs van mijn prachtstuk kan ik waarschijnlijk een heel gezin levenslang van hun basisbehoeften voorzien. Ik was blij met mijn eerste foto's, maar keerde toch met een rot gevoel terug naar mijn guesthouse.

Hier zijn enkele plaatjes van het straatbeeld van Chennai...

Sinds gisteren bevind ik mij in Mammulapuram, 50 km ten zuiden van Chennai. Het is een dorp waar een zeer positieve energie heerst. Er zijn vele fenomenale hindoe tempels te vinden die dateren uit de 6e eeuw. Overal wordt nog steeds gebeeldhouwd volgens de traditie die al 1500 jaar wordt doorgegeven. Het zijn meesterwerken!

Gisteren en eergisteren was het feest in India (om de vijf botten is het hier feestdag). Ik heb reeds meerdere feestdagen achter de rug, en er volgen er nog velen.

Maarten

BOEM

India is een bom! Een zeker Chennai (met haar 7 miljoen inwoners). Het is hier echt ZOT
Er lopen koeien, apen, enorm veel straathonden, geflipte hindoes,...CHAOS! Er heerst een tropische warmte, er is absurt veel vervuiling en verkeersregels zijn uiteraard totaal onbestaande.... Het is er wel heel heel smerig, maar het heeft zeker een enorme charme... stinkt vaak, maar toch is de geur van india zoet, tropisch, khou ervan. IEDEREEN vraagt geld, maar op een heel leuke manier.

Deze morgen ben ik voor de eerste keer buitegestapt en na letterlijk 10 seconden had ik mijn 'gidsen' al gevonden (zij mij welteverstaan). 2 straatarme mooie jongedames waren bereid alles voor mij te doen. Heel interessante eerste kennismaking met de laagsten van de maatschappij! Hun ouders zijn dood, ze hebben weinig eten, maar lachen toch heel veel! De helft van de gesprekken ging uiteraard wel over hoeveel ik hen zou geven om hun grootmoeder in leven te houden, dan weer om rijst te kopen en dan weer plots om hun huisje af te betalen... en elke 5 minuten werd het bedrag hoger. Desalniettemin deden deze schoonheden het toch ook voor een groot deel uit vriendelijkheid! Ze hebbe me wel elk 100 roupie (2 euro) en wat drankjes gekost, maar dat hadden ze wel verdiend. Ook heb ik net de eerste typsche Indische maaltijd naar binnengewerkt (voor minder dan 1 euro). Het vreemde gevoel in mijn buik doet vermoeden dat de kans op problemen reeds reeel is. Twas op aanraden van de meisjes en niet fantastisch lekker.
Tis fantastisch om alleen, vrij aan de andere kant van de wereld te zitten.

Indische groeten,
Maarten

Vertrek!

Jeej! Slechts binnen enkele uren verlaat ik ons dierbaar België om voor enkele maandjes van India te proeven.

Via deze blog kan je af en toe een glimp opvangen van mijn wilde avonturen!

Maarten