Weekje wennen

Na 12 uur schudden, botsen en knotsen kwam ik deze nacht, nog steeds knikkebollend, aan in Madurai. Onze buschauffeur was een ware meester in het geliefde spel 'wie toetert er het meest'. Met zijn zware bustoeter versloeg hij iedereen. Door nog meer, nog harder en nog langer te toeteren was hij de kampioen van de weg. In mensen ontwijken was hij helaas niet zo'n held. Ergens halverwege de rit reed hij aan hoge snelheid een fietser aan. Iedereen zag hem tegen de grond smakken en we keken geschrokken naar achter. Was hij dood of gewond? Het was niet de zorg van een eenvoudige buschauffeur. Even vertragen en snel weer doorrijden. Enkele kilometers verder werd de bus tegengehouden. Enkele kwade dorpsgenoten van de ex-fietser deelden mee dat de man enkel gewond was. Hij had voor zover men wist alleen een gebroken arm. Bij het vernemen van dit nieuws stapte de chauffeur snel weer in en vertrok, ondanks het naroepen van de dorpsbewoners.

Na een weekje wennen in Mahabalipuram is het ongeloof en de cultuurshock verdwenen. Ik val uiteraard nog wel constant van de ene verbazing in de andere. Wat me soms al wel enorm heeft geirriteerd is hun afzetterij. Extremere geldwolven ben ik nooit eerder tegengekomen. Ook de concurentie onderling is enorm. Deze geldobsessie gaat echter niet samen met vijandigheid en egoisme, zoals in het westen. Wel gaat dit samen met een welgemeende vriendelijkheid, gastvrijheid en verdraagzaamheid die ik evenzeer nooit eerder heb ervaren.
Deze 2 uitersten brengen alweer een dubbel gevoel bij me te teweeg. Het samenlopen van deze extremen is voor een westerling zeer moeilijk te vatten.

Mahabalipuram is een zeer aangenaam dorpje, gelegen aan de 'east-coast', rondom de 1500 jaar oude Pallava tempels. Overal is nog steeds het geluid van het kappen in steen te horen. Praktisch iedereen is hier beeldhouwer van beroep. 'No making sculptures, go live somewhere else', vertelde mijn goede vriend Rajaram in zijn beste engels. Rajaram heeft me een professionele rondleiding gegeven bij de oude ruines, liet me de beste plekjes van het dorp zien en nam me op een dag ook mee (met het brommertje) naar een hindoetempel (op de top van een heuvel) waar normaal enkel hindoes binnenkomen.
Bij vele dorpsbewoners ben ik thuis uitgenodigd geweest en ook trok ik enkele dagen op met enkele andere trekkers van Europa. Ook ben ik eens een bezoekje gaan brengen aan een children home. Kinderen van overleden ouders, straatkinderen of vondelingen vonden hier hun thuis. Het waren de liefste en braafste kinderen die ik ooit gezien heb. Een fotosessie vonden ze fantastisch. De baas was ook zeer vriendelijk, maar iets aan zijn houding deed sterk vermoeden dat het geld dat hij ontvangt voor de home voor een groot deel in eigen zak verdwijnt. De 20 kinderen eten, spelen en slapen in een kamer die niet groter is dan mijn slaapkamer. Maar ze gingen naar school en zagen er heel gelukkig uit.

De sfeer in het dorpje was uiteraard sterk beinvloed door de ligging aan de oceaan. Tijdens het ontbijt naar dolfijnen kijken was fantastisch. Enkele jaren geleden was de ligging aan zee niet zo'n pluspunt. Mensen hebben het nog steeds vaak over de tsunami van 2004. Het dorp is gelukkig snel hersteld geraakt.

Hier zijn enkele foto's van Mahabalipuram (zonsondergang aan de ruines, zonsopgang aan de kust, lachende kinderen, rajaram en ik tijdens de tocht naar de tempel, een heilige in de tempel,...)