Ik bevind me nu in Jaipur, hoofdstad van de noordwestelijke staat Rajastan. Ik schrijf later meer over de sfeer en de verschillen met het zuiden. Maar eerst toch iets over wat me hier overkwam.
Net aangekomen in Jaipur gebeurde er iets heel eigenaardig. Khan, de 'riksha driver' die me van het treinstation naar m'n hotel bracht aanvaarde geen geld, enkel vriendschap. Hij stond erop mij een rondleiding in de stad te geven en stelde voor 's avonds een klein feestje te organiseren bij zijn vrienden. Aan vriendelijke Indiërs ontbreekt het uiteraard niet in dit land. Indiërs die geen geld willen ontvangen was ik echter nog niet tegengekomen. Ja, het was wel eens voorgevallen, maar dan volgde het prijskaartje kort daarna, en was dan meestal dubbel zo duur. Maar deze keer bleef het prijskaartje maar op zich wachten. Hij tankte zijn riksha bij en betaalde het zelf, hij kocht drank en trakteerde mij,... Het was allemaal zeer vreemd, en ik vertrouwde het niet helemaal. Er moest iets achter zitten... Na een tijdje werd het mij wel duidelijk dat hij aan geld geen tekort had. Hij werkte af en toe voor een succesvolle juwelenhandel, waarmee hij op 1 dag evenveel verdiende als op een maand met zijn riksha. 's Avonds gingen we dan naar zijn vrienden, die allemaal gezellig bij elkaar zaten in de juwelenwinkel. Hier werd het nog veel vreemder. De vrienden van Khan trakteerden me bier (wat hier heel duur is), en de flessen bleven maar komen. Aan de gouden kettingen en ringen te zien was het duidelijk dat ik te maken had met schatrijke Indiërs. Er werd af en toe kort verteld over hun zaken en ook met Antwerpen bleken ze connecties te hebben. Ik legde mij er maar bij neer dat deze jongens zo'n succesvolle zaak hadden dat ze het zich konden permitteren, puur uit vrienschap, een westerling (toch wel vrij) zat te voeren en daarna ook nog eens te plezieren met een heerlijke maaltijd. Wanneer ik voor dit alles toch een centje wou bijleggen, bleven ze dit weigeren. Dit alles zomaar uit vrienschap, het was heel mooi. Het was ook geen enkel probleem voor Khan om mij midden in de nacht nog naar mijn hotel te voeren. Zeer geslaagde avond met deze jongens. Toch klopte er iets niet, het was allemaal wat te mooi aan het lopen... Ik werd 's morgens uitgenodigs om samen te ontbijten met Khan en de vrienden. Tijdens dit ontbijt was toch wel het punt gekomen dat het wantrouwen ongeveer verdwenen was. Heerlijk ontbijt, en daarna eindelijk het werkelijke doel van al deze traktaties en vriendelijkheid... Heel subtiel daalde het volume van de gesprekken en werd er een gordijntje gesloten voor de buitenwereld. De sfeer werd heimelijk en zakelijk. Er werd van mij verwacht dat ik een van de dagen het vliegtuig naar België zou nemen (op hun kosten uiteraard), een pakketje juwelen zou leveren aan de Antwerpse contactpersoon, meteen een vliegtuig terug naar India zou nemen en zo 8000 euro kon verdienen. Ze verzekerden mij dat dit totaal legaal was en dat er geen enkel probleem kon voorvallen. Ik luisterde naar alle details van het handeltje, zodat ik goed wist wat ze exact wilden, en maakte dan duidelijk dat ik hier niet wou instappen. De vriendschappelijke sfeer was plots verdwenen en er werd het daaropvolgende uur enkel Hindi gesproken. Na lang aandringen was het hen duidelijk dat de vis niet zou bijten. Khan voerde mij naar mijn hotel en er werd plots wel gesproken over de riksha-kosten. De 'vrienden' hadden me wel uitgenodigd voor het avondeten, dus Khan zou me 's avonds nog komen oppikken. Ik was totaal verward en wist niet in hoeverre er toch een vorm van echte vriendschap en gastvrijheid had bestaan. Toen ik Khan enkele uren later terugzag was er weer de vriendelijkheid van de eerste uren op zijn gezicht te lezen. Maar het werd me al snel duidelijk dat zijn weerzien maar 1 doel had... 'We go to the friends and then you can say yes or no for the business!' Ik weigerde naar zijn vrienden terug te gaan omdat ik niet wist hoever deze jongens met mij zouden durven gaan... Even vriendelijk aanvaarde hij mijn antwoord en we spraken 2 uur later terug af om, uit vriendschap, samen iets te gaan drinken. Hij won terug een beetje van mijn vertrouwen... 2 uur later was er echter geen Khan te zien... Het zaakje was dus blijkbaar afgehandelt. Mijn vertrouwen in de Indiërs was deze keer wel vrij zwaar geschonden. Het is bijzonder moeilijk om de Indiërs in te schatten. Ze lachen allemaal even breed, maar je kan nooit voorspellen wat deze glimlach verbergt... Bedrog, verdriet, minachting, ... of is het een echte glimlach? Het is heel moeilijk om erachter te komen.
Na dit voorval ging ik op mezelf rustig de stad bezoeken. Hier kreeg ik van heel veel inwoners te horen dat ik voorzichtig moest zijn. Het ging ook vaak over de juwelenhandeltjes, en sommige begonnen zelfs op dezelfde manier te communiceren als Khan deed in het begin... even vermelden dat ze zaken doen in juwelen en dan... 'Friendship is everything, my friend! What can I do for you? Come, we can go to a party together this evening!' Ze hebben het altijd maar over party, terwijl er in feite 's avonds niks te doen valt in het arme Jaipur. Hoe meer gesprekken ik had, hoe meer ik begon te geloven dat er hier wel degelijk iets mis is. Ook vertelden sommigen mij dat de maffia in Rajastan heel actief is in juwelen. Iedereen vertelde zijn verhaaltje, en ik vertrouwde bijna geen enkele van hen, buiten degenen die me enkel aanspraken om me te verwittigen. Bijna elk gesprek ging over juwelenhandel en over de gevaren. Uiteindelijk was ik het vertrouwen in iedereen totaal kwijt en bleef ik heel verward achter.
's Avonds was er een man die me hielp met geld wisselen, en we hadden een korte conversatie over sociaal werk, en 'good karma'. Hij geloofde in het goede van de mens en wou enkel goed karma opbouwen. Dit zeggen er natuurlijk velen, maar ik dacht hem toch te kunnen vertrouwen. We gingen samen iets eten en hij vroeg of ik meeging naar de party. Ik was eerst wantrouwig, maar besloot 'de Indiër' nog een kans te geven om mijn vertrouwen wat terug te winnen. Ik was nog steeds verward en had nood aan iemand die ik kon vertrouwen. Dus ik besloot mee te gaan. Vanaf het moment dat ik toe had gezegd, begon hij heel druk te bellen en ik hoorde ook mijn naam vallen. Plots keek de jongeman van het restaurant recht in (of zelfs door) mijn ogen. Zijn blik ging enorm diep in de mijne en zei meer dan elke blik die ik ooit heb ontvangen. Het was minder dan een fractie van een seconde, en ik vroeg me af of ik me het had ingebeeld. Ik was immers een beetje paranoia, na wat er gebeurt was en na alle verwittigingen. Ingebeeld of niet, ik besloot dat het een teken was om niet mee te gaan en deelde dit ook mee aan Vicky, de man van de party. Toen het hem duidelijk was dat dit mijn besluit was begon hij mij uit te schelden voor heel het restaurant en toen hij mijn onzekerheid opmerkte begon hij heel smerig en minachtend te lachen, waarna hij het restaurant verliet. Nooit eerder was er een Indiër kwaad geworden op mij, dus nu was ik al helemaal in de war.
Toen ik ging afrekenen bij de jongeman van het restaurant schrok ik plots van dezelfde blik, die zich door mijn ogen boorde. Het was alsof ik zijn stem hoorde door zijn ogen: 'don't! careful!' Dan zei hij: 'understand?', terwijl hij waarschuwend diep in mijn ogen bleef kijken. 'Take care. This man is no good, be careful everywhere!', fluisterde hij me snel toe. Toen keek hij snel even rond en haalde vlug heel subtiel wat krantenartikels uit zijn schuif, die hij mij enkele seconden toonde. Ze gingen allemaal over vermiste westerlingen in Jaipur. Een Zwitser, een Engelse, een Amerikaan,... allemaal vermist. Ook las ik snel dat het allemaal met juweelhandel te maken had. Ik begon te beseffen hoe dicht ik me bij het gevaar bevond en realiseerde mij ook dat het wel eens enorm gevaarlijk had kunnen zijn moest ik die laatste keer mee zijn gegaan naar de vrienden van Khan, en misschien wel nog gevaarlijker was deze Vicky. Achteraf herrinnerde ik me ook dat ik die waarschuwende blik eerder had gezien toen ik ergens iets ging drinken met Khan. Ik vond dit toen raar, en babbelde toen verder met Khan.
In hetzelfde hotel zit ook een Vlaming. Altijd leuk om deze wezens in India tegen te komen natuurlijk, en zeker in deze situatie. Ik ben enorm blij dat hij hier is, omdat er dan toch 1 persoon is wie ik kan vertrouwen, bij wie ik even kan uitblazen en waarmee ik kan praten over deze gebeurtenissen. Alleen had ik me hier verschrikkelijk onveilig gevoeld. Luc is een homofiele gentenaar die 10 jaar onder zware psychose in de psychiatrie heeft gezeten, constant bibbert, een relatie heeft met een Indiër (en heeft ook 2 kinderen in België), bijna geen geld heeft om te overleven en momenteel bezig is met een boek te schrijven (uiteraard ... 'zijn levensverhaal'). Het is een zeer merkwaardig en bizar individu met heel eigenardige denkkronkels, maar het is een sympathieke man met de beste bedoelingen.
Na wat er gisteren gebeurd is wil ik maar 1 ding: uit Jaipur ontsnappen. Khan en Vicky weten in welk hotel ik verblijf en dat bevalt me totaal niet. Ik ben deze morgen dan ook opgestaan en heb zo snel mogelijk een prive bus geboekt (niet voor mij alleen welteverstaan) naar ergens ver van hier. Mijn plannen om verder in Rajastan door te reizen heb ik dus verandert. De openbare trein of bus had nog uren wachten geweest, en mijn geduld is momenteel op. Daarom neem ik binnen minder dan 2 uur de bus. Alles is geregeld, en ik ben blij dat ik hier weg kan.
Binnen enkele uren zit ik naast de Taj Mahal.
