Er zijn veel verschillende manieren van bedelen... De ene bedelt zwijgend met de open hand voor zich uitgestoken (zeldzaam), de andere loopt klagend en smekend een eindje mee terwijl ze gebaren dat ze honger hebben (de meerderheid), de echte pechvogels laten heel duidelijk zien wat er van hun benen of armen overblijft, of hoe gruwelijk hun misvorming is (sommigen lopen op handen en voeten, of alleen op handen), de sadu's (shiva aanbidders met lange dreadlocks) bedelen lachend en lachen nog harder wanneer je ze voorbijloopt, de opdringerigen nemen je arm vast, wijzen hongerig naar hun baby en blijven op je schouder tikken wanneer je verderwandelt, vooral de kinderen komen vaak straight to the point: 'Give me money, or schoolpen, money, money!', anderen maken gebruik van een kermend aapje aan de lijband, dat ze 5 seconden laten 'dansen' (tralala, lala, money please), en zo vergeet ik nog heel wat orginele manieren om enkele roepies te bemachtigen.
In Mysore maakte ik toch wel kennis met de extreemste vorm van bedelen. Een man was bezig zichzelf te slaan, en wanneer hij mij zag kwam hij voor mij staan en sneed zijn arm open tot het bloed er letterlijk uitstroomde. Dan knielde hij en greep mijn benen vast, zodat ik niet wegkon zonder hem iets te geven. Het was ziekelijk om te zien.
Heel lastig is het, wanneer je een bedelaar geld geeft, hij je nooit een woord of gebaar van dank zal schenken. De eerste reactie is meestal 'more, more, more!' Daar komt nog eens bij dat je voor elke geschonken roepie er ook nog een graties bedelaar bijkrijgt.
Er zijn uiteraard ook veel positieve aspecten aan de steden hier, en zeker Mysore. Het is een stad met brede straten en veel groen, waardoor de stank veel minder is dan in andere steden. In Mysore ruikt het vaak zelfs zeer goed. Het is immers de stad van de wierook en de parfums. En de verkopers kennen heel dikwijls wonderbaarlijk veel Nederlandse woorden! Er zijn blijkbaar heel veel Vlamingen die deze stad bezoeken. Een van de verkopers liet me een boekje zien met allemaal korte tekstjes van Vlamingen (in het Nederlands). Ook de verkoper van de Shanti Bazaar in Antwerpen was hier langsgeweest en had een kort tekstje achtergelaten. Grappig om te lezen.
Na enkele dagen was er toch weer de drang om voort te gaan en zette ik mijn zoektocht naar het onbekende voort, waardoor ik nu in Gokarna ben beland.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten